YENER CEVİK

Güvercin değil ama taklaci,
Ben Hacivat Karagöz o kuklaci,
Ay iki kere doğdu günes batmadi
Tüccar mali sattı ama tartmadi
Kalbim faça dolu kırık kalmadi
Bekar evi zemin katta dam akmadir
Çekip gittim geri dönüp bakmadim
Bir of çektim bütün dağ catladi
Müdürlere zivanali kart basin
Dövizleri satın muratada kalmasin
Kardeşler küsmüş miras kavgası
Çocukken başladı ekmek kavgası
Bı tepsi gevrek siyah parkasi
Sabah dört Müslüm baba sarkisi
Bu günlüğe beyaz yaka bakmasın
Tebeşirle çizdim bütün atlasi

Nakarat;
GUL NE OLUR GULUMSE GULUMSE
AGLAMANİ İSTİYOLAR GÜLÜMSE GULUMSE
YARIM KALMAZ HİCBİSEY SEN GULUMSE
İCİ DİSİ BİR OLANLAR SİMDİ BUTUNSES

VELET

Yeterince dayandim
Olur olmadık dağa dayandim
Gencligimde ya var
Bağrıma bastığım çocukluğum var
Kader kara
bahtım kara
Ahım kara
Yazım kara
Basimdan Gezele basımda bin bela
Gülüm inadına gül diyen gülüşler
İnadına gulecem, bir uçurum var üzerine gidecem
Ateşler bile yanmaktan utanır
Bir gülmeye bin yanmayı bilecen
Köreliyo duygular ocağıma ateş bıraktılar
Yaktılar yanıma yattilar
Yapılan yarına kalır sandılar
Sözünün karası denizle nehir arası
Garibin gururu sözüyle onuru ve acisi
Benim baharım benim kisima yazıma dokunan bir adamın sonunu sonunuda gorecen
Elinde sonun Birgün ölümü tadacan
Boş yere bos şeylere kalp kırma
Donupte dolasacan gidipte gelecen
Gülümse gülümse…