Sıra bana geldide ben mi savdım şansımı
Görünürde kimse yok baktım

Seni de alıp kendilerine benzetmişler
Unutmuşuz gerçeği bürünmüşüz bir surete
Herşeyin var mı bende bu kadar çok onda hiç birşey yok

Seni de alıp bitirmişler
Kendinlerine inandırmışlar

Sıra bana geldi de ben mi savdım şansımı
Görünürde kimse yok baktım
Sana kandım ey hayat
Keyfine bak
Yola gelmez kaderim çöz at

Herşeyin var mı bende bu kadar çok onda hiç birşey yok

Seni de alıp tüketmişler
Kendinlerine benzetmişler

Sıra bana geldi de ben mi savdım şansımı
Görünürde kimse yok baktım
Sana kandım ey hayat
Keyfine bak
Yola gelmez kaderim çöz at

Bir sevdayım candan içre
Akar gider katre katre
Gece gündüz dolup boşlukta
Biraz susuz biraz yorgun
Tenden sakın düşten sakın
Kuş misali boşluktan bilinmez
Ne lokmandadır ne de sende
Ne sazlardadır ne de sözde
Ne göklerdedir ne de çöllerde
Ne meylerdedir ne meyhanede
Offff Offff
Bu sonsuzdan bu sonsuza
Misafirim ben misafir
Kiminleyim ben kimin bilinmez
Hayat bildik biz bu tadı
Dünyaya geldik geleli
Pervaneyiz biz bilinmez
Ne göklerdedir ne de çöllerde
Ne meylerdedir ne meyhanede
Offff Offff

Dinlen bir nefes al koynumda
Aşkım durulup, yüreğim susunca giderim

Uslan gönlüm artık yprulma, yoksun yanımda
hangi masalda geçelim..

Yoluma yolundan akıp giderim
yüzüne içinden bakıp eririm
Sözünü sesinden tanır bilirim
Özüne gözünden akıp gelirim…

Dinlen bir nefes al koynumda
Aşkım durulup, yüreğim susunca giderim

Uslan gönlüm artık yprulma, yoksun yanımda
hangi masalda geçelim..

Yoluma yolundan akıp giderim
yüzüne içinden bakıp eririm
Sözünü sesinden tanır bilirim
Özüne gözünden akıp gelirim…

Bir ara sokakta öldüm…dün
Öylece yani.
Birdenbire
Boşluğa düşer gibi, sarı bir sessizliğin içinde
Granit duvarlı binanın anlamsızlığına,
Şehrin boşu boşunalığına içerlerken
Bırakmışım son nefesimi kaldırıma
Bitmiş,
Öylesine yani.
Birdenbire

Yan binadaki otel odasından izliyordu oğlan
Yüz ifadesini göremesem de
Anlamış mıydı acaba öylece oturmadığımı?

O sokakta bitti her şey
Öğleden sonralarını bir bardak sütle geçiştiren
Apartman sakinlerini düşlerken
Sıkıntıdan
Ölmüşüm…dün

Arka odada ütü yapıp
Buharını burnuna çeken kadını,
Mutfağında her öğün için soğan doğrayıp
Gözyaşını kabuklara saklayan Madam Mari’yi
Kocasıyla artık sevişemediği için
Kapı komşusu gar sabunu satan adamı düşleyen Servi’yi
Düşündükçe
Ölüvermişim…dün

Böylece bitmiş yani,
Birdenbire

Sıkılmışım derinden zahir.
Tutunca da nefesimi
Portakal kabuklarıyla çay demini döktükleri çöpe
İki kedi de bulanınca
Kaldıramamış nefsim demlenmiş portakal kedilerini
Balkabağı mevsimi bile değilken
Dönüşüvermiş her şey baldan kabağa
Ve saat henüz 12’yi vuramamışken
Kalkmış otobüsler durmamaya
Mecal mi bulamamışım, yere döktükleri bala mı basmışım
Hatırlamam ama
Öylece kalakalmışım-kalkamamışım.

Şehrin insanı haberdar değil mi bu öldüresiye sıkıntıdan?
Vagonlar boş, birkaçı kiremit taşıyor topraktan
Kayıklar da serseri misinalar
Otobüsler kimseyi almadan durup durup geçiyorlar duraktan
Arabalar yürüme mesafelerini öldürüyor her gün, her öğle
Her gece
Bisikletleri balkonlarında unutanlar
Her an yağmur yağsın diye dua ediyor
Üç öğün yemek yiyip, dört öğün uyuyorlar
Buna rağmen erken uyanıp, geç yatıyorlar
Aynı kuru kahveciden gün aşırı -iş olsun diye-
Yüzer gram kahve alıp evde -iş olsun diye- öğütüyorlar
Ve bir gün bile sormuyorlar öğütülmüşünü
Kimse sormuyor iş olsun diye yapılan iş, iş midir diye?

Bunlar olurken ölmüşüm o ara sokakta
Balkondaki beyaz brandalar rüzgarla sökülürken
Sökülüvermişim
Şişip patlayan bir eteğin dikişi gibi
Sıkıntı işte

Ya da ölmek yerine
İki adım yol yürüyeydim de
Konuşuverse miydim şu gelin çiçeğiyle.
Gitmek yerine…?